Inge is sociaal wetenschapper van huis uit. Andragoloog – gespecialiseerd in samenlevingsopbouw. Maar intellectuele vorming had haar geen slagkracht gegeven om enig verschil te maken. "Jarenlange opleidingen tot Trainer Emotioneel Lichaamswerk en Auctor (bewustzijnswerker middels lichaamstaal en intonatie) brachten me veel meer bij mezelf dan de wetenschappelijke weg. Daarmee kwam er ook veel meer rust, wijsheid en natuurlijke intelligentie vrij.
Ik ontdekte dat je werking in de wereld diep van binnen verankerd is. Als een geschenk van het leven. Een geschenk dat je door kunt geven aan anderen. En ik ontdekte dat wanneer je je aandacht daarop richt, er van binnenuit een verbonden ontwikkeling mogelijk wordt. Je gaat er van groeien.
Integratie van hoofd, hart en handen ontstond pas echt toen ik het systemisch werk ging beoefenen. Ik had altijd een sterke drijfveer om persoonlijke ontwikkeling in samenhang te brengen met maatschappelijke ontwikkeling. In het systemisch werk vond ik daartoe een weg: ik doe niets liever dan werken met de maatschappelijke aspecten van persoonlijke uitdagingen, middels het opstellingenwerk.
Het is een lange zoektocht geweest om dit werk in een kloppende vorm te beoefenen. Veel proberen, teleurstellende resultaten incasseren, leren en weer opnieuw beginnen. Mijn werk werd niet zomaar begrepen. Een persoonlijk groeiproces was noodzaak. Dat zinnetje staat hier heel netjes, maar worstelen, knokken en verdwaald zijn horen heel erg bij het beeld dat ik nu bij je wil oproepen. De reis móést langs het station dat ‘eenzaamheid’ heet en ik stribbelde tegen.
Ik zag dat dat niet alleen voor mij gold maar dat het transitieproces in de samenleving voor álle betrokkenen pittig is. Je wordt geroepen om werkelijk te gaan stáán en je plek in te nemen. En dat gaat tegen de krachten in, die ons geborgen, afhankelijk en klein houden, die ons vasthouden in loyaliteiten, die ons doen verglijden in de onbewuste gewoontes van een verouderde systeemwereld. Invloeden waarmee je onzichtbaar en ineffectief blijft.
Ik kwam tot het inzicht dat ik vanuit de verouderde systeemwereld een verdraaid beeld had van succes. Het gaat niet om zakelijk succes, waarmee je alleen maar een spel wint.  Nee, het gaat om het vrijmaken van essentiële en serieuze levenskrachten, waarmee je leert hoe je moet léven. Het gaat om je hart, je waardigheid en waarheid. Ik ging zien hoe belangrijk het is dat ik überhaupt in mezelf kan verblijven. In mijn stilte en mijn eigen ‘rechtop’.
Ik zag hoe belangrijk het is dat je je laat voeden, spiegelen en steunen om de liefde te bevrijden waar ze nog gegijzeld is. Je moet zo nu en dan in het donkere durven te kijken. Daar waar je iets verborgen houdt. Daar waar je in het verborgene wordt vastgehouden.
Bij mij leidde dat proces van bevrijding al met al tot een indringende kwaliteit van waarnemen en tot een groot ontvangend vermogen voor waar mensen in zitten. Ingebakken talent dat zich uiteindelijk opende. Succes werd voor mij: niet het vele maar het wezenlijke; ervan genieten om het essentiële te zoeken en te vinden, in de begeleiding van mensen die willen kunnen doen wat ze belangrijk vinden en daarin willen kunnen samenwerken. Succes werd: in mijn werk en positie weerspiegeld zien hoe ik met mijn waarheid wordt geaccepteerd door mijn omgeving.
Bij jou leidt een dergelijk proces misschien tot andere dingen omdat jij andere gaven hebt die zich openen. Het gevolg is uiteraard wel dat de zeggingskracht van jouw bijdrage toeneemt. Daarbij gaat het niet om de prestatie maar om dat ándere antwoord. Dat antwoord dat al zo lang in je leeft maar wat je tegelijkertijd zo moeizaam serieus neemt, omdat jij het enerzijds verkleint, vergeet, vermijdt en wegmoffelt, en anderzijds overschreeuwt. Omdat je het zo moeilijk het eerlijke podium verleent wat het verdient. Omdat het zo lastig is om jezelf in de juiste proporties waar te nemen. Weet dat je juist met die worsteling welkom bent."
