Deze site maakt gebruik van cookies, zodat wij je de best mogelijke gebruikerservaring kunnen bieden. Cookie-informatie wordt opgeslagen in je browser en voert functies uit zoals het herkennen wanneer je terugkeert naar onze site en helpt ons team om te begrijpen welke delen van de site je het meest interessant en nuttig vindt.
Blog
Caroline Denijs – Heling in de vrouwenlijn
Groeien en ontwikkelen kan alleen in een ruimer veld. Ik schrijf over uiteenlopende onderwerpen, en wil daarmee bijdragen aan een ruimer perspectief; om je te raken, of je op een ander spoor te brengen. Omdat er méér is tussen Hemel en Paarden.
- Blog Caroline Denijs
- 24 februari 2022
- 3 minuten leestijd
Een onverwachte opheldering in de vrouwenlijn
Ze staan samen aan de rand van het veld. Ze zijn gekomen om hun verbinding te vieren. Hij heeft al een ontmoeting met een paard gehad in de paddock. Nu is zij aan de beurt. Ik stel voor om de wei in te gaan waar drie merries staan. Ze gaan graag samen samen de wei in, zodat hij ook getuige kan zijn van haar ervaring. Ze wil graag open de sessie aankijken en ontdekken wat de paarden haar te vertellen hebben.
De vrouw laat weten met paarden te zijn opgegroeid. Ze heeft daar de zachte kant van haar vader gezien en kent ook de harde kant van haar grootvader. Ze laat weten dat ze paarden mooi, maar ook wel groot en spannend vindt. Door dat onverwachte en door hun krachtige lichaam.
Om te beginnen vraag ik hen beiden zich voor te stellen dat hun eigen moeder aan de linkerzijde achter hun schouder staat. En daarachter háár moeder en diens moeder… Tot aan de Oermoeder toe …
En daarna aan de rechterzijde vader. Daarachter zÃjn vader, en diens vader… Tot aan de Oervader toe… ik voel de hand van mijn vader op mijn schouder!, laat de vrouw verwonderd weten. Hij leeft niet meer, antwoordt ze op mijn vraag of hij er nog is.
En dan vertel ik dat ze welkom zijn in het veld met alles wat ze bij zich dragen.
 In stilte doe ik hetzelfde voor mijzelf; ik erken de lijnen achter mij.
Aan de vrouw vraag ik dan een plek op te zoeken in de wei. Haar man volgt. Vanaf daar kijken we naar de opstelling van de kudde.
Direct maakt één van de merries zich van haar graasplek los en komt recht op de vrouw af lopen. Het paard stopt voor haar en snuffelt aan haar lichaam en linker been. Ik zie aan haar dat ze moed heeft om te blijven staan en niet terug te deinzen, te voelen wat er te voelen is… Wat spanning is er nog wel. Ze vertelt dat ze het paard in drieën verdeelt in haar kijken: het hoofd, dat wel ok is, de ronde buik het midden, en de achterkant waar de waarschuwing in doorklinkt dat je getrapt kunt worden…. Ze kijkt ernaar en zoekt het contact met haar hand.
Op de achtergrond zie ik een andere merrie plots stoppen met eten uit de hooibaal en in stevige pas dwars over de wei naar de andere kant lopen. De vraag die in mij opkomt is: wie heeft je systeem verlaten, of wie is er voortijdig verdwenen? En nog een: is er een geheim, iets dat niet gezegd mocht worden? De derde vraag: Waar is de niet geuitte boosheid blijven steken?, raakt haar hart aan.
De vraag naar erkenning raakt. Haar verdriet stroomt naar buiten. Het is de rouw over de niet benutte vrouwelijke potentie. Ik ben eigenlijk boos op mijn moeder.
Meteen verplaatst het paard zich. De vrouw staat op nu schouderhoogte, op de plek van een veulen. Zo staan ze enige tijd naast elkaar, de man er roerloos achter, terwijl er ruimte is voor de emotie.
“Ik wil dit zo graag doorbreken en het goed doen voor mijn dochter”, zegt ze. Nog voor ze haar zin heeft afgemaakt zie ik de jongste, de derde, merrie op haar af lopen. Ik ondertitel de gebeurtenis: “Daar komt een dochter naar je toe…, zeg ik.
Het jonge paard snuffelt aan de vrouw van boven naar beneden, zacht maar ook indringend. Dan ook héél zacht haar hele gezicht…. De vrouw reikt haar hand uit naar het paardenhoofd. Er is een zichtbaar zachte uitwisseling die een paar minuten duurt. Het is stil. De tijd vertraagt, het Veld rekt op…
De hand van de vrouw vormt tot een kommetje, waar de onderlip van het paard in rust. Ik zie een ondersteunen en een ontvangen. Een nemen en een ontvangen worden. En dragen en gedragen worden…
Daar in dat moment is er geen verschil. Een samenvallen van zielen.
Zo blijven ze in die seconden een eeuwigheid staan.
“De zachte lippen van het paard, voelden als kussen. Troost.
Zoveel liefde, zoveel zachtheid… “, zegt ze later.
Meer woorden zijn er niet nodig.
Gerelateerde producten
REPLAY
Workshops
Holding Space
€ 22,50
Systemisch coachen
€ 29,95
Producten bij dit artikel
Privé: Coachen met paarden
€ 28,90
Leiden met je hart
€ 10,-