Blog
‘Ik ben kind, dus ik voel waar mijn ouders zijn’: over hoe kinderen een last kunnen dragen voor het gezin
- 9 april 2025
Door geboren te worden heb ik mijn ouders aan elkaar verbonden. Eerst nog man en vrouw. En vanaf mijn geboorte waren ook zij als ouders geboren. Voor altijd verbonden aan elkaar als ouders. Niet als partners. Mijn ouders hebben allebei hun eigen bagage, die ook onderdeel is van mijn familiegeschiedenis. En zo’n tien jaar geleden zijn mijn ouders uit elkaar gegaan.
Als kind had ik een kind-illusie, dat als ik maar hard genoeg mijn best deed, dat mijn ouders dan bij elkaar zouden blijven. Als kind had ik een kind-illusie, dat als ik maar hard genoeg mijn best deed, dat ik mijn moeder beter kon maken. Dat zij geen last meer had van alle donkere wolken in haar hoofd. En dat zij geen last meer had van de last die zij droeg.
Ik ging een last voor haar en voor mijn ouders dragen. In liefde. Ingezogen in het systeem van mijn gezin.
In het boek Ik ben kind, dus ik voel waar mijn ouders zijn van Bibi Schreuder komen de kind-illusies regelmatig terug. Als kind denk je dat je wonderen kunt verrichten of dat die anders door het universum gedaan kunnen worden. Ik in ieder geval wel. Ik geloofde ook in monsters onder mijn bed en achter mijn kledingkast.
Nu ben ik volwassen. Ik ben 37 jaar. De kind-illusies, van het beter maken van mijn moeder en het bij elkaar houden van mijn ouders, heb ik losgelaten. Daar ga ik niet over. Ik heb geleerd dat ik niet kan toveren. En dat ik daar, als dochter, helemaal niet over ga.
Dat heeft helemaal niets in mijn gezin van herkomst opgelost. Dat heeft er wel voor gezorgd dat ik op mijn kindplek sta. Het geeft mij rust en ik voel dat ik mij kan overgeven aan mijn eigen lot.
In het boek gaat het over kinderen. Kinderen in jouw gezin of kinderen als leerkracht of hulpverlener. Kinderen met allerlei soorten lastig gedrag. Te druk, te stil, te gevoelig, te luid, verslavingen, psychische ziekten. En het boek gaat niet (alleen) over kinderen. Want het ‘lastige’ gedrag van kinderen komt omdat zij een ‘last’ dragen voor het systeem. En hiermee gaat het ook over jou, over mij, over het systeem van je gezin of van de organisatie.
Met het gedrag werkt het kind hard om iets in beeld te brengen wat uit beeld is geraakt in de geschiedenis. Iets wat weer herinnerd wil worden. En het is misschien gek, voelt misschien ongemakkelijk. Maar kun je het lastige gedrag van jouw kind bedanken voor wat het wil laten zien? Ook al weet je helemaal niet waar het over gaat. Hiermee creëer je al ruimte.
En tot slot, ook in het slot van het boek, staat een hele fijn meditatie om op je eigen plek, in de stroming van je eigen familie te komen. Ik heb hem opgenomen als audio en luister hem regelmatig. Dit geeft mij rust en kracht.
Meer lezen over Ik ben kind, dus ik voel waar mijn ouders zijn? Bestel het boek hier.