Deze site maakt gebruik van cookies, zodat wij je de best mogelijke gebruikerservaring kunnen bieden. Cookie-informatie wordt opgeslagen in je browser en voert functies uit zoals het herkennen wanneer je terugkeert naar onze site en helpt ons team om te begrijpen welke delen van de site je het meest interessant en nuttig vindt.
Blog
Ingrid Dykstra – Het oeroude weten
- Ingrid Dykstra
- 7 januari 2022
- 2 minuten leestijd
Tijdens mijn wandelingen zie ik in deze tijd van het jaar vaak zwermen vogels in de lucht. Zoals ik ze al vanaf m’n jeugd ken.
En dan mijmer ik erover, hoe de vogels altijd dezelfde route nemen, jaar in jaar uit, en hoe elke nieuwe generatie weer vanzelf weet hoe ze moeten vliegen, in welke volgorde, wie het voortouw neemt, waar ze wanneer naartoe vliegen en hoe ze moeten overleven. En dit al duizenden jaren lang.
Ook wij mensen dragen zo’n oeroud Weten in ons mee, bij het systemisch gaan voelen en handelen openbaart het zich wanneer we leren om vanuit ons lege midden toegang te krijgen tot iets, waarvoor we geen woorden hebben maar wat wel voelbaar is. Als we in verbinding komen met iets groters, dat, zodra het zich laat zien, iemand soms geen keus laat. Dit negeren of omzeilen helpt niet, op z’n best maak je een omweg tot je weer op het goede pad komt, in het ongunstigste geval volgt lijden, ziekte of dood.
Er toegang toe krijgen is eigenlijk niet de juiste uitdrukking, immers, wanneer je denkt dat je er bent en er grip op hebt, ontsnapt het meestal weer.
Dit gebied ligt in onze ziel verborgen. Wanneer we de bewegingen van onze ziel met aandacht de tijd en de ruimte geven, openbaart zich iets dat ons tegelijk klein en groot maakt. Groot, omdat er ook moed voor nodig is om rekenschap te geven van wat we voelen, en klein, omdat het groter is dan we kunnen bevatten en we ervoor moeten buigen.
Wie wordt door deze zielsbeweging aangestuurd? De individuele mens die in contact is met zichzelf. En zijn of haar tegenover, zodra er diepe verbinding mogelijk is. Dit geldt trouwens ook voor dieren. En voor elke gemeenschap waar bezielde betrokkenheid leeft.
Mensen en gemeenschappen zonder ziel herken je, doordat daar de medemenselijkheid ontbreekt. Daar draait het om winst, gelijk hebben en manipulatie. En toch klopt het niet om te spreken van ‘zonder ziel’, want ook deze mensen hebben een ziel die hen leidt, maar ze kunnen er wellicht geen verbinding mee maken. In het gebied van het oeroude Weten hebben ook zij bestaansrecht en een plek. En zijn ze wellicht zelfs van speciale betekenis, doordat ze met deze houding anderen aansporen om zich juist wel met hun ziel te verbinden.
Dit alles is en blijft een groot mysterie, dat we naderen en aanraken bijvoorbeeld wanneer we met familieopstellingen werken.
Het helpt me ongelooflijk om de grootsheid van wat ik niet weet te beseffen, om me rustig in mijn eigen midden te verzamelen met wat ik weet en met wat ik wellicht nog meer mag leren kennen.
Wil jij er ook graag achter komen, wat het-oeroude-Weten-in-jou aan je leven en wezen te vertellen heeft?
Welkom!