Met vijf minuten voorsprong ben ik de oudste van een eeneiige tweeling. In de buik van onze moeder was ik al nieuwsgierig naar die ander die mijn halve ei is en altijd zal blijven. (Al woont dat ei tegenwoordig in Frankrijk.)

Eigenlijk ben ik de oudste van de 7 nakomelingen van mijn vader, want hij kreeg met zijn tweede echtgenote nog vijf kinderen. Aan mijn moeders kant ben ik de oudste van drie, want in haar tweede huwelijk volgde nog een dochter. Maar mijn tweelingzus is degene met wie ik ben opgegroeid en de geschiedenis van mijn jeugd heb geschreven. Hier ligt misschien de blauwdruk van mijn werk als opsteller, want dit familieverhaal is soms lastig te ordenen.

Als kind wilde ik altijd om het hoekje zien wat er ook nog was. Die behoefte heb ik nog steeds. Ik ben helder in wat ik voel en zie en liefdevol meedogenloos in het benoemen daarvan, als mij dat wordt gevraagd. Misschien ben ik wel blijven steken in de waaromfase. Oprecht in de interesse voor laagjes in de wereld om mij heen en de mensen die ik tegenkom. Ik zie de ander graag zonder oordeel en heb een neus voor wat wordt buitengesloten of niet wordt gezegd. Die kwaliteit kun je goed gebruiken als opsteller.

Ik wilde al vroeg zuster worden maar verliet met gierende banden de opleiding. Protocollen volgen zonder oog voor de mens was niets voor mij en hiërarchie evenmin. De Acute Zorg, mijn volgende halte, paste als een oude jas. Burn-out van al dat zorgen werd ik na 15 jaar omgeschoold tot mobiliteitsadviseur. De zorg heeft nog altijd een grote plaats in mijn hart.

Tijdens het helen van mijn burn-out zocht ik contact met systemisch werk. Toen ik later als adviseur ging werken, deed ik zowat alle opleidingen die er zijn op dat vlak. Steeds opnieuw volgde ik mijn roeping: van zorg naar systemisch werken en naar ondernemerschap. Inmiddels werk ik 15 jaar als interim verandermanager in de zorg en doe dat graag met mijn systemische bril op.

Van mijn klanten hoor ik dat ik de taal van zorg nog steeds spreek en hen met de taal van opstellingen handvaten geef om het nieuwe te omarmen en het oude los te laten. Het werk als interim past ook bij mij: als zaken helder zijn ben ik overbodig en wil ik verder. Ik ben niet geschikt voor lange trajecten, wat ook geldt voor mijn werk met individuen.

Liefdevolle meedogenloosheid en verlangen naar lichtheid en liefde vormen mijn drijfveren. Ik ga graag fluitend naar mijn werk en houd van creëren, van helderheid in mijn werk en schoonheid in mijn creativiteit.

Ik mocht drie prachtige mensen op de wereld zetten, twee dochters en een zoon. Mijn partner, mijn tweede man, maakte mijn wereld groter door niet uitsluitend regulier te kijken naar ziek en gezond. Voor het feit dat hij mij wees op het fenomeen ‘opstellingen’ ben ik nu nog dankbaar.

Ik heb mijn hart verloren aan Indonesië. Ik houd ervan mijn hart te openen tijdens mijn reizen en het onderweg te vullen met nieuwe namen. Ik speel een beetje piano en handpan. Schrijven helpt mij al mijn hele leven om zaken te ordenen en te voelen hoe het zit in mezelf.

Met het schrijven van mijn boek ‘De verwondering voorbij’ hoop ik collega’s uit het veld een handvat te bieden, maar ook voorbij de verwondering te laten zien hoe het werkt voor mij. Hopelijk vormt het een inspiratie voor degenen die als mens en professional op zoek zijn naar helderheid.