Deze site maakt gebruik van cookies, zodat wij je de best mogelijke gebruikerservaring kunnen bieden. Cookie-informatie wordt opgeslagen in je browser en voert functies uit zoals het herkennen wanneer je terugkeert naar onze site en helpt ons team om te begrijpen welke delen van de site je het meest interessant en nuttig vindt.
Podcast
Ingrid Dykstra – Vrede voor de doden – Hoe opstellingen en theologie samenkomen
Is het passend om in het systemische veld een beweging te maken naar de overledenen in de generaties achter je, met het verlangen om misschien alsnog iets te kunnen doen aan het leed of onrecht dat daar was? Je voorouders hebben allang hun leven geleefd en hun lot gedragen. Gaat het nog wel om bevrijding uit een zwaar lot of eerder om daarmee gezien te worden, dus om erkenning?
- Ingrid Dykstra
- 21 maart 2023
- 18 minuten en 3 seconden luistertijd
Vaak merk ik dat mensen die voor het eerst met het systemische veld en systemische inzichten in aanraking komen, een beweging maken naar de overledenen in de generaties achter hen, met het verlangen om misschien alsnog iets te kunnen doen aan het leed of onrecht dat daar was. Ik heb het niet over verstrikking of identificatie met iemand uit de voorgeschiedenis, want dat speelt zich meer op het onbewuste vlak af. Ik heb het over mensen die bewust hun familiegeschiedenis induiken om gebeurtenissen in de voorgaande generaties te onderzoeken, omdat ze bijvoorbeeld door een opstelling erg geraakt zijn door het lot van hun voorouders.
Is dat passend? Je voorouders hebben allang hun leven geleefd en hun lot gedragen. Je zou kunnen zeggen dat voor de meesten van hen met de dood hun lot is voltooid, er mag rust zijn. Voor hen gaat het niet meer om bevrijding uit een zwaar lot, maar eerder om daarmee gezien te worden, dus om erkenning.
Cursusdeelnemers hoor ik wel eens dingen zeggen als ‘Ik blijf er onrustig over.’ Deze innerlijke onrust leidt dan tot de drang om alsnog iets te willen oplossen.
In opstellingen zie je ook wel eens onrust bij de overledenen zelf. Dan hebben ze nog iets nodig om tot rust te kunnen komen. Meestal gaat het ook dan puur om ‘gezien worden’, om erkenning van hun lot van toen. Door dat vol aan te kijken krijgt deze persoon zijn of haar plek, komt daar rust.
Het is niet passend dat wij, degenen die veel later geboren zijn, menen dat we daar in het verleden nog iets kunnen betekenen, in gebeurtenissen zo ver voor onze tijd. Ten opzichte van de grootsheid van eerdere gebeurtenissen zijn wij klein! En als er toch onrust blijft bij de doden, dan wil dat vooral zeggen dat wij iets van hen op ons hebben genomen dat terug wil naar waar het hoort, tot rust wil komen in de voorgeschiedenis.
In veel opstellingen heb ik ervaren, hoe het afdalen van de ziel in de oergrond iets heel groots en bijna heiligs is. Daarom vraagt dat om ontzag – in ontzag zit eerbied, wat een gepaste houding is, en ook iets van vrees, wat ook passend is in het aangezicht van dit grootse dat wij niet kennen.
Ja, ook ik ken de aandrang om het verleden te willen helen, ik was sterk verbonden met het lot van mijn oma en mijn moeder. In het licht van het lot van mijn voorouders lag de oplossing steeds weer dicht bij mijzelf. Opstellingen over het thema ‘moeder’ waren voor mij altijd behoorlijk emotioneel, pijnlijk ook. Ik wilde dan liever iets oplossen voor haar dan dat ik kon buigen voor hoe alles voor haar geweest was. En het heeft me heel erg verrast dat er, toen mijn moeder eenmaal was gestorven, een grote rust in me neerdaalde. Voor die tijd had ik het idee, dat het na haar dood vast nóg onrustiger zou worden. Maar het tegendeel gebeurde, er is diepe rust over me gekomen en ik heb het wonderlijke gevoel, dat ook zij eindelijk diepe rust ervaart. Zonder dat ik er iets voor heb gedaan! Haar lot is volbracht. En nu is het mijn beurt om mijn lot op passende wijze te volbrengen.
– Ingrid Dykstra
(Vertaling Anneke Meiners)
Meer luisteren uit deze serie: Dykstra&Meiners